Het is rustig de laatste tijd. Pakketjes genoeg voor Lief, maar ze liggen netjes op de deurmat. Is het toeval of heeft Lief zijn leven gebeterd?
Geen pakketjes meer uit een of ander Verweggistan waar ze de post niet kunnen vertrouwen en waar ze ze dus aangetekend moeten versturen. Dat betekent dat postbodemoet aanbellen en ik mijn werk moet onderbreken om naar de voordeur te gaan. Natuurlijk net als ik een fantastische zin in mijn hoofd heb die ik in wil typen, maar die dus vervlogen is als ik weer terugkom van devoordeur. Of als ik al mijn aandacht nodig heb voor een telefonischinterview.
De postbodes weten inmiddels dat ik nooit zo snel bij de voordeur ben. Ik moet eerst achtermijn bureau vandaan komen, dan de garage, de woonkamer en de gang door en dan nog de voordeur van het slot halen. De pakjesbrengers staan meestal braaf te wachten. Of ik zie ze nog net de korte weg tussen de plantjes door nemen in plaats van het tegelpaadje. Tenzij ik ze devorige keer heb gezegd dat ik liever heb dat ze dat niet doen.
Maar nu heb ik er iets op gevonden. Ik ga voortaan de bel gewoon negeren. Voor Lief maaktdat niets uit, hij moet het postkantoor binnen gaan, waar hij toch elke dag langs komt als hij uit zijn werk komt. En ik heb rust. Zou het me lukken? Zal je net zien, is het net dan een pakketje voor mij.
