Lief is lekker bezig. Tik-tik hoor ik, als hij rammelt op zijn oude toetsenbord. Hij werkt de database bij, mailt naar verzamelvrienden, zet doppen te koop op e-bay of koopt ze. Bijna elke dag vallen de pakjes voor hem in de brievenbus. Ik zie het aan. Laat hem zijn gang gaan (of niet).
Soms laat hij een mooie dop zien. Of hij vraagt of ik weet wat er op de dop staat (bij Griekse doppen, omdat ik het alfabet beter ken dan hij). Maar meestal is hij gewoon lekker bezig. En zit ik tegenover hem aan mijn eigen computer lekker bezig te zijn.
Ik sta er ook niet bij stil. Hij verzamelt. Dat vindt hij leuk, geweldig leuk. En het zal wel. Totdat ik
een keer toevallig in zijn mailbox beland. Ik zie prachtige plaatjes voorbij komen, enthousiaste mails van andere verzamelaars die wijzen op iets bijzonders.
Ik bedenk: het is een wereld die ik niet ken. Ook al zit ik al die jaren tegenover hem, ingeklemd tussen de doppen en de kasten en de mappen met doppen. Dat er schoonheid, enthousiasme in verborgen zit; dat had ik me toch niet zo gerealiseerd. En al blijft het verwoede verzamelen voor mij in raadselen gehuld, ik begrijp het nu wel weer ietsje pietsje beter.
Misschien wel goed om te blijven doen: ik iets meer open staan voor zijn verhalen en hij iets meer vertellen en laten zien. Maar dan liever geen vieze, oude dopjes waar het plaatje al voor een groot deel is afgesleten. Of zit daar ook weer een verhaal achter?
