3 mappen vol Franse waterdoppen

Een spelletje met vragen. Vragen als: Wanneer heb je voor het laatst gehuild in gezelschap? Gisteren nog, zegt lief, traantje wegpinken bij die film.

Dan deze: Als je huis afbrandt, je dierbaren en huisdieren zijn al buiten. Je kunt nog 1 maal terug om iets te redden. Wat neem je dan mee?

Er is bijna geen aarzeling. Lief kan 3 mappen met doppen dragen: de Franse waterdoppen.

Ik kan het niet laten. Zeg een beetje vals: “oh, dan weet je nu eindelijk hoe je kunt specialiseren. Alles weg behalve die Franse waterdoppen.”

Onverstoorbaar als altijd, zich niets aantrekkend van de wending van het spelletje: ‘Nee, dan wil ik zeker ook de Duitse waterdoppen, Indonesië en Vietnam, niet te vergeten Schweppes en de Amerikaans ginger ales en …..

Zo gaat hij door totdat hij alle mappen heeft opgesomd.



Geplaatst in leonore | Een reactie plaatsen

De kroon op de fles

Het begon met het woord ‘grolsch’, dat Lief onderaan zijn boodschappenlijstje toevoegde. Wat moet je daar nou mee?, vroeg ik. Hij koopt nooit Grolsch, en ik heb hem nooit kunnen betrappen op liefde voor het vocht van dit ene merk.

Dom van mij, natuurlijk. Het ging het niet om de inhoud van een fles. Nee, deze bierbrouwer had een nieuwe fles met schroefdop. Die wilde hij.

Daarop kwam bij mij de vraag boven: is een schroefdop wel een kroonkurk? Best wel slimme vraag, vond ik zelf. Want als een schroefdop niet in de definitie valt, dan hoeft hij die niet te verzamelen. En elke dop die niet in de verzameling hoeft, is er toch maar weer één.

De glimmende ogen van Lief laten zien dat ik op het verkeerde spoor zit. Een schroefdop is ook een kroonkurk. Zo simpel is het.

Maar zo makkelijk laat deze niet-verzamelaar zich niet uit het veld slaan. Dus ik vraag: ‘Wat is dan de definitie van een kroonkurk?’

Verbazingwekkend snel komt het antwoord, alsof hij daar dagelijks op repeteert: een metalen dop met 21 inkepingen om een fles te sluiten.

Vooral dat getal intrigeert. Dat heeft hij dus geteld en nog onthouden ook. Hij weet er ook nog bij te vertellen dat de kroonkurk de beste flessensluiting is die ooit is uitgevonden voor koolzuurhoudende drank. Een geweldig patent dus in 1800 en zoveel, aldus Lief. Dat aantal inkepingen komt namelijk heel precies. Te veel of te weinig en de fles sluit niet goed.

Toch bevredigt het antwoord mij niet. Want ik weet dat er ook grotere doppen zijn, van slagroom bijvoorbeeld. Daar zitten dan toch niet exact 21 inkepingen in?

Doppen erbij gehaald. Lief tellen. Oké, zegt-ie. Een kroonkurk is een metalen dop met inkepingen die ingeknepen worden.

Haha, daar heb ik je: bij een schroefdop worden ze toch niet ingeknepen? Toch wel , vindt hij. Ook daar worden ze ingeknepen, alleen iets anders.

Nou ja, oké dan. Een geschroefde dop van metaal met inkepingen is ook een kroonkurk en mag ook verzameld worden.

(Stiekem nog even opgezocht in de Van Dale. Maar ook die geeft Lief gelijk: ‘metalen flessendopje met rondom inknijpingen, waardoor het aan een kroon herinnert.’)



Geplaatst in leonore | Een reactie plaatsen

tilt top speciale kroonkurk


Rond 1900 waren er diverse uitvinders die probeerden een betere versie dan de standaard kroonkurk te maken. De meeste hebben het nooit echt gehaald. Zo was er in Nederland de fliptop in de vijftiger jaren, met een lipje waarmee je de kroonkurk makkelijk kon verwijderen. Een voorloper daarvan was de tilt top, uitgevonden in America in 1929 door Edmund Church, met een soort tong, vergelijkbaar met lip van de fliptop. Ik had ze nooit gezien maar deze week werden er een paar aangeboden op Ebay. Een curiositeit: Patent No. 1,706,561 Helaas voor de uitvinder heeft ook die het niet gehaald.

Geplaatst in geen-categorie, nieuwe kroonkurken | Een reactie plaatsen

Logica

Wat is verzamelen?

• Achter op elk dopje een miniem stickertje plakken met het volgnummer dat dat dopje heeft in je verzameling.
• Een database aanmaken waar je elk uniek dopje inzet, mét dat volgnummer.
• Een heleboel velden in die database zetten die je nooit vult en die je standaard met je tabknop moet overslaan om de velden te kunnen vullen waar wel wat komt te staan.
• De doppen die uit de verzameling gaan uit de database halen, maar niet de volgnummers aanpassen.
• Alle unieke doppen in multomappen stoppen, land bij land.
• Achter op elke map een sticker doen met de naam van het land.
• Een uitzondering maken voor de baltische staten: die stop je samen in drie mappen.
• Een deel van de landen in het Engels schrijven (Denmark, Turkey) en ander deel in het Nederlands (Zweden, België)

Ik weet niet hoor. Een deel van de logica van deze verzamelaar kan ik volgen, een ander deel niet. Ligt dat aan mij (of aan hem)?



Geplaatst in geen-categorie, leonore | 2 Reacties

Bierdop de koperen kat

Plaatjes zoeken van kroonkurken. Een geliefde bezigheid van menig verzamelaar. Afgelopen week zat ik weer gewoon wat te surfen op zoek naar informatie over bierdoppen. Kwam ik onverwacht deze mooie kroonkurk tegen. Niks over gehoord bij de verzamelbeurs van afgelopen week! Iedereen blijkbaar gemist en wat een mooie kroonkurk van brouwerij de Koperen Kat uit Delft. Een aanbeveling om ook hun bier maar eens te proeven!

Geplaatst in nieuwe kroonkurken | Getagged | 1 reactie

Vernieuwde Website

Nieuwe kroonkurken website in aanbouw.
Maak ondertussen gebruik van de oude: www. kroonkurken.nl

New bottle cap website under construction.
Meanwhile you can access my old website:  www.crowncaps.nl

Eindelijk is het zover. Ik heb de moed gevat om m’n oude website te laten voor wat het is en een hele nieuwe te bouwen in wordpress. Zal wel even duren voordat alles weer aanwezig is wat de bezoekers gewend waren en het is even zoeken in de nieuwe indeling. Maar als alles goed is, wordt het beter toegankelijk, mooier en meer toegespitst op zaken die op andere kroonkurken websites niet te vinden zijn. Het gaat namelijk voor mij niet alleen om de kroonkurken maar ook wat er onder de kroonkurk zit (de vele soorten dranken).

Geplaatst in site nieuws | Een reactie plaatsen

In stilte

Lief is lekker bezig. Tik-tik hoor ik, als hij rammelt op zijn oude toetsenbord. Hij werkt de database bij, mailt naar verzamelvrienden, zet doppen te koop op e-bay of koopt ze. Bijna elke dag vallen de pakjes voor hem in de brievenbus. Ik zie het aan. Laat hem zijn gang gaan (of niet).

Soms laat hij een mooie dop zien. Of hij vraagt of ik weet wat er op de dop staat (bij Griekse doppen, omdat ik het alfabet beter ken dan hij). Maar meestal is hij gewoon lekker bezig. En zit ik tegenover hem aan mijn eigen computer lekker bezig te zijn.

Ik sta er ook niet bij stil. Hij verzamelt. Dat vindt hij leuk, geweldig leuk. En het zal wel. Totdat ik
een keer toevallig in zijn mailbox beland. Ik zie prachtige plaatjes voorbij komen, enthousiaste mails van andere verzamelaars die wijzen op iets bijzonders.

Ik bedenk: het is een wereld die ik niet ken. Ook al zit ik al die jaren tegenover hem, ingeklemd tussen de doppen en de kasten en de mappen met doppen. Dat er schoonheid, enthousiasme in verborgen zit; dat had ik me toch niet zo gerealiseerd. En al blijft het verwoede verzamelen voor mij in raadselen gehuld, ik begrijp het nu wel weer ietsje pietsje beter.

Misschien wel goed om te blijven doen: ik iets meer open staan voor zijn verhalen en hij iets meer vertellen en laten zien. Maar dan liever geen vieze, oude dopjes waar het plaatje al voor een groot deel is afgesleten. Of zit daar ook weer een verhaal achter?



Geplaatst in leonore | Een reactie plaatsen

Doppen naar zolder (2)

En ja, je kon er op wachten. “Hoe zit het nou met die zolder?”, vraagt Lief me. Ik doe of ik niets hoor. Ik heb wel eens gehoord dat  gewoon negeren een goede tactiek kan zijn, omdat de wens dan vanzelf vervliegt. Maar deze keer werkt het niet.  Lief komt er gewoon later nog een keer op terug. Hij kent ook wel wat  tactieken.

“Wil je dan altijd maar blijven uitbreiden?”, vraag ik nog ongelovig. Want ook al weet ik dat hij dat best zou kunnen, willen, toch blijft het bij mij een raadsel. Eerlijk. Hoe kan het toch dat iemand alsmaar door blijft gaan?  Z’n hele huis zou volzetten, als hij de kans kreeg. Het juist knus vindt als overal wat staat?

Ooit had ik nog een droom, toen ik in Japan was geweest. Het leek me zo rustgevend om een kamer te hebben met alleen tatami (matten) op de vloer. Om je in terug te trekken als je druk was geweest, zonder spullen.

Lief deelt die droom niet, kan zich daar totaal niets bij voorstellen. Een kamer zonder spullen. Pure ruimteverspilling. Dan krijgt hij ook nog steun van anderen. Een medeverzamelaar mailt hem en wenst hem ‘sterkte in de strijd om de zolder’. Strijd, ja.

Wat de verzamelaar niet weet, is dat de ‘strijd’ dan al beslecht is. Ik ben ook niet de ergste. De hele zolder mag doelwit zijn van de doppen. Ik vraag zelfs of dat wel voldoende is, want zo groot is die zolder niet, met alleen in het midden sta-hoogte, schuine wanden en in die wanden onderin kastjes. En ook nog een paar losse ladekastjes.

Lief is genereus. Die zolder is (voorlopig) wel genoeg. En misschien, misschien, doet hij dan zijn andere verzameling wel weg om ruimte te krijgen: die ladekastjes die vol zitten met kevertjes die hij zelf ooit heeft gevangen. Dat zal dan wel met pijn in zijn hart gaan, waarschijnlijk. Want een verzamelaar blijft toch een verzamelaar. Hij zei het dan ook heel zachtjes, maar ik heb het heus gehoord!

Wel stel ik één voorwaarde bij het zolderplan. Dat Lief een fatsoenlijke lamp ophangt, zodat als iemand inons logeerbed  komt slapen, ook op die zolder, er tenminste goed licht is. Hij gaat akkoord.

Nu blijf ik zitten met één vraag. Wat zal er eerder zijn: meer kastjes met doppen of die fatsoenlijke lamp?



Geplaatst in leonore | Een reactie plaatsen

Doppen naar zolder


Het staat zelfs nog wel een beetje gezellig, dat extra kastje op zolder. Er staan al wat mappen in, maar is nog niet vol.

“Wat denk je ervan?”, begint Lief op een dag, heel voorzichtig. Het is toch zonde van al die onbenutte ruimte daar op zolder? Een klein kastje maar. Hij wil heus specialiseren, en niet meer alles verzamelen. Maar daarvoor heeft hij eerst ruimte nodig, want specialiseren gaat nu eenmaal gepaard met opnieuw rangschikken. En daarvoor moet je ruimte hebben.

Ik sta daar, iemand zonder verzamelhart. Ik heb het niet over ‘nutteloze ruimte’, maar over ‘ruimte’, heerlijk dat niet alles vol staat. Ik heb al visioenen van een zolder vol kastjes, dan een overloop die gaat overlopen of zelfs wat erbij in de woonkamer. Maar nee, inderdaad, de zolder gebruiken we nauwelijks. En ja, dat is waar, er staan nu ook al dozen.
Ik zwicht. Eén zo’n kastje op zolder maakt inderdaad niet zo veel uit. Als Lief dan weer vooruit kan…..

Dolgelukkig is hij. Binnen de kortste keren staat het kastje daar, gezellig te wezen. Ik heb er – inmiddels – vrede mee. Maar het blijft wel de enige, hoor. 



Geplaatst in leonore | Een reactie plaatsen

Aangetekend

Het is rustig de laatste tijd. Pakketjes genoeg voor Lief, maar ze liggen netjes op de deurmat. Is het toeval of heeft Lief zijn leven gebeterd?

Geen pakketjes meer uit een of ander Verweggistan waar ze de post niet kunnen vertrouwen en waar ze ze dus aangetekend moeten versturen. Dat betekent dat postbodemoet aanbellen en ik mijn werk moet onderbreken om naar de voordeur te gaan. Natuurlijk net als ik een fantastische zin in mijn hoofd heb die ik in wil typen, maar die dus vervlogen is als ik weer terugkom van devoordeur. Of als ik al mijn aandacht nodig heb voor een telefonischinterview.

De postbodes weten inmiddels dat ik nooit zo snel bij de voordeur ben. Ik moet eerst achtermijn bureau vandaan komen, dan de garage, de woonkamer en de gang door en dan nog de voordeur van het slot halen. De pakjesbrengers staan meestal braaf te wachten. Of ik zie ze nog net de korte weg tussen de plantjes door nemen in plaats van het tegelpaadje. Tenzij ik ze devorige keer heb gezegd dat ik liever heb dat ze dat niet doen.

Maar nu heb ik er iets op gevonden. Ik ga voortaan de bel gewoon negeren. Voor Lief maaktdat niets uit, hij moet het postkantoor binnen gaan, waar hij toch elke dag langs komt als hij uit zijn werk komt. En ik heb rust. Zou het me lukken? Zal je net zien, is het net dan een pakketje voor mij.

       


Geplaatst in leonore | Een reactie plaatsen

Twee werelden

Ik ben er inmiddels wel achter dat ik geen verzamelaar ben. Ik heb heus ook wel eens wat postzegels gespaard. Mijn vader kreeg post uit de hele wereld, en ik stopte de postzegels met planten of dieren in een oud sigarendoosje. Daar liggen ze nog steeds, niet interessant meer. Zodra het het doosje overstijgt, wordt het zoveel en stop ik er mee. Vroeger dacht ik dat iedereen zo werkte. Nu weet ik beter. De meters kasten om mij heen vol mappen met doppen zijn mijn stille getuigen.
Vervolgens dacht ik dat een verzamelaar zijn verzameling compleet wilde hebben. Dat herkende ik nog wel. Ik ben dol op Asterix en Obelix en wil alle albums hebben, dat wil zeggen de oude, niet die waar een deel van de helden nieuwe namen hebben gekregen. Als ik ze allemaal heb (heel fanatiek ben ik er niet mee), ben ik gelukkig.

 Het bleek een misverstand. Het duurde even voordat ik dat doorhad omdat een doppenverzameling nu eenmaal niet compleet kan zijn. Dat is werkelijk onmogelijk. Maar deelverzamelingen kunnen wel compleet worden, dus daar doet iedereen dan toch zijn best voor? Nee dus. 

Een andere verzamelaar opende mijn ogen. Hij kwam langs en natuurlijk praat die dan ook nog even wat door. Over zijn verzameling, wat hij wel en niet doet en wat hij er al voor gedaan heeft. Zo gaat dat. Deze persoon verzamelde verschillende setjes en dreigde een bepaalde set compleet te krijgen.  Ja, dreigde. Mijn oren klapperden. Want als een verzameling compleet is, is het niet leuk meer.

 Echt waar, vroeg ik vol ongeloof. Ja hoor, dat is zo, bevestigde Lief zoetjes. Twee werelden. 


Geplaatst in leonore | Een reactie plaatsen

Dé oplossing


Het is niet alleen de verzameling zelf die bewondering oogst, of lichte naijver. Ook de manier waarop de verzamelaar zijn verzameling opbergt kan aanleiding zijn tot jaloezie of kinnesinne. Of is het pure collegialiteit waarmee die grote jongens – en enkel meisje – bij elkaar kijken?
 
Dit maal ging het om hoe je het beste je dubbele doppen mee kunt nemen naar een beurs. Gewoon in een doos storten waarna iedereen maar een beetje moet gaan zitten graaien, is eigenlijk beneden je stand, niet efficiënt en dus gewoon niet handig. Vriend van Lief kwam met een lumineus plan. Vond hij zelf natuurlijk. Bij Albert Heijn verzamelde hij de oude reclameborden die boven de gangpaden hangen en die anders weggegooid worden, sneed ze in hanteerbare stukken en beplakte ze met dubbelzijdig tape. Hierop kunnen de doppen overzichtelijk gerangschikt worden. Hij glom van pret. Het was wel wat veel werk geweest, maar dat gaf niet. Dit was ideaal voor een verzamelaarsbeurs. Hoefde hij alleen die platen naast elkaar neer te leggen en iedereen kon in een oogopslag zien wat voor mooie doppen hij had om mee te ruilen. En het werkte ook nog, vertelde hij na afloop.

Lief kon dat toch niet helemaal hebben. Hij heeft nog steeds dozen vol doppen, waar mensen in moeten graaien. Dus hij zegt, als de vriend weer weg is: “Ja, het is wel mooi, maar het neemt wel heel veel plaats in. Dat zou ik niet redden met mijn dubbele. En het wordt ook wel heel duur met al dat dubbelzijdig tape.” Dat geeft hem weer de gelegenheid om na te denken over een nog betere oplossing.


Geplaatst in leonore | Een reactie plaatsen

Uitstapje naar Duitsland


Het is bijna weer zo ver: het jaarlijkse uitstapje naar de verzamelbeurs in Duitsland. Het lijkt
altijd net een schoolkamp, met de opwinding van te voren erbij. De mails over en weer, wie er allemaal komen, en het belangrijkste: wat gaat er mee?

Uren is Lief bezig doppen uit te zoeken die mee moeten. Twijfel over wat wel en wat niet mee gaat. Deze
keer helemaal, omdat hij heeft besloten zich te specialiseren. Wat heet. Heel Europa, de grenzen daarvan kan hij niet precies aangeven, en Zuidoost Azië. Toegegeven, het is niet meer de hele wereld. Maar toch
nog steeds onbegrensd veel. En specialiseren wil natuurlijk niet zeggen dat alles wat buiten de specialisatie valt dus de deur uit kan.

In ieder geval hoeft hij nu niet meer alles te hebben wat hij niet heeft. Dat betekent dat het er ook
meer toe doet wat hij zelf als ruilmateriaal aan anderen aanbiedt. Maar wat willen die hebben? Dan lijkt het medium internet opeens even uit de gedachten verdwenen. Het is moeilijk om zelf een simpele oplossing te verzinnen. Daar is een partner voor, die simpel vraagt: je kunt de deelnemers toch mailen over wat ze willen? Oh, ja, dat is waar ook, is dan het antwoord.

Inmiddels loopt de voorbereiding naar wens. De kisten met doppen stapelen zich op. Verblijfsadres is
doorgemaild. De reis kan (bijna) beginnen.


Geplaatst in leonore | Een reactie plaatsen

De partner van

“Wat vindt u daar nou van?”, riep de interviewster nog net even in mijn richting voor ze weer vertrok. “Waarvan?”, vroeg ik nog onschuldig, terwijl ik natuurlijk best wel wist wat ze bedoelde. Ik had haar een half uur daarvoor in opperste verbazing achtergelaten op de doppenkamer van Lief. Die had een map open neer gelegd, waar een minuscuul deel van zijn verzameling zichtbaar was. Netjes geordend, in een van de 336 ordners. Ik hoorde interviewster nog net zeggen: “Kan je die mappen daar speciaal voor kopen?” Daarop maakte ik me uit de voeten. Ik hoefde niet opnieuw te horen dat Lief daarvoor negatiefmappen neemt, “die nu nog te koop zijn, maar je weet niet hoe lang”.

Net voor interviewster vertrok wilde ze dus ook nog even horen hoe het is om ‘partner van’ te zijn. Tsja, wat zeg je dan? Ik heb ook wel eens een flesje leeg laten gooien  op het vliegveld om het dopje toch mee te kunnen nemen, omdat de fles niet mee het vliegveld in mocht. Of: ik wacht in een of ander buitenlands gehucht wel buiten op straat als hij binnen in een café om dopjes aan het vragen is. Of: ja, ik blijf me er ook over verwonderen. Of: de kamer waar zijn doppen staan is ook mijn werkkamer en ik heb gelijk in het begin gezegd: deze helft is van jou en de andere van mij. Daar komen geen doppen. En het werkt…

Allemaal mogelijke antwoorden. Uiteindelijk gaf ik een aardig politiek correct – en dus saai antwoord-, vind ik zelf. Dat ik nu eenmaal geen verzamelgenen bezit en de essentie dus nooit zal snappen. Dat het toch leuk is dat iemand er zoveel passie voor heeft, maar het gelukkig niet overdrijft. Doppen gaan – bijna – nooit voor.

       


Geplaatst in leonore | Een reactie plaatsen

Een echte reactie

Dat Lief alsmaar in de publiciteit komt, doet hem niet zoveel. Eerst het Man-bijt-hond-avontuur, waar hij prominent in beeld kwam met zijn doppen. Daarna het blad van de universiteit, waar maar een klein stukje
in stond, maar wel een grote foto. En daarna nog de Edese Post, wat we nog moeten zien. Het lijkt voor hem de gewoonste zaak van de wereld.

Diverse reacties zijn er al op gekomen. Zoals van de verzamelaar die aan een andereverzamelaar, een bekende, vertelde dat hij een verzamelaar op tv had gezien. Of hij die soms kende. Maar ook mensen van zijn werk of vrienden. “hé, ik zag ‘hem’ weer in de krant staan”, zeggen ze dan.

Maar al die reacties tellen niet, bleek. Want, vandaag had hij de eerste échte reactie gehad. Wat was dat dan wel? Nou, dat was van een onbekende. Namelijk, iemand die in Zuid-Amerika woont en overal kwam en wel doppen voor Lief bijeen wilde sprokkelen.

Dat is het dus. Je bent pas ‘echt’ als je doppen bij elkaar harkt voor hem. Dat weten we  dan ook weer.


       


Geplaatst in leonore | Een reactie plaatsen